سنگ تمام روزنامه دولت برای مخالفت با پتروشیمی میانکاله: هم کارشناسان مخالفند هم مردم - مجله صادق ویلا

فعالان و کارشناسان محیط زیست با توجه به ادله های کارشناسی، مالی و اجتماعی صدور مجوز زیست محیطی را برای پتروشیمی میانکاله غیرممکن می دانند و خواهان خروج تجهیزات پیمانکار از اراضی ملی- مرتعی و بازگرداندن اراضی ملی به سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور شدند.

آن ها می خواهند در گام نخست نهال های اکالیپتوس کاشته شده در منطقه از دل خاک بیرون آورده شوند. این درخت ریشه فراینده دارد و هرجا که آب ببیند آن را می بلعد. کارشناسان این واهمه را دارند که گذشت زمان به ریشه زنی عمیق این درختان در منطقه منجر گردد. برای نخستین بار نیست که مازندران از اکالیپتوس زخم می خورد. فعالان می خواهند این بار اشتباه کاشت درخت مهاجم از سرچشمه خشک گردد.

مجید مخدوم استاد محیط زیست و بنیانگذار آموزش عالی در رشته محیط زیست در ایران نیز در تبادل نظر با ایران از تشکیل یک تیم قوی با همکاری دانشگاه ها برای مطالعات زیست محیطی پتروشیمی میانکاله خبر می دهد و می گوید: هرچند باید تا سرانجام مطالعات صبر کرد، اما ساخت پتروشیمی برای میانکاله سنگین و خارج از توان اکولوژیکی آن است. او احتمال می دهد که در این مرحله سازمان حفاظت محیط زیست کشور براساس مطالعات انجام گرفته ساخت پتروشیمی در میانکاله را رد خواهد نمود. او گزارش ارزیابی تهیه شده به وسیله تیم قبلی را ناقص اعلام می نماید و می گوید: این ارزیابی باید به روش فنی و ترکیبی انجام گردد بنابراین سازمان محیط زیست باید یک تیم قوی را انتخاب کند.

مخدوم به پیشروی دریای کاسپین (خزر) در هر 13 سال اشاره می نماید و از احتمال زیر آب رفتن هرگونه ساخت و ساز در منطقه خبر می دهد. او تالابی بودن منطقه را باعث فرورفتن سازه ها و حجم ها می داند ومی گوید فرورفتن بخش هایی از نیروگاه نکا در منطقه تالابی و پیشروی دریا نشان می دهد شمال از نظرعلمی توان اکولوژی این صنعت را ندارد.

دامداران منطقه نیز از مرگ گله های گوسفند در این منطقه براساس سیلاب و پیشروی آب دریا در سال های گذشته خبر می دهند. این اتفاق ها از جمله دلایل ممنوعیت قانونی ایجاد صنایع در شمال است. صنعتی که آلودگی آبی و خاکی را هم در پی دارد. این آلودگی ها همین الان نیز به افزایش اندازه ابتلا به انواع سرطان از جمله سرطان مری و معده در استان های شمالی منجر شده است. آلودگی هایی که همراه با محصولات باغی و زراعی روی سفره شمالی ها می آید و آن ها را روانه بیمارستان می نماید.

یک اتفاق مبارک

هم صدایی گروه های مختلف در مخالفت با ساخت پتروشیمی میانکاله یک اتفاق مبارک است. رسانه ها با نگاه سیاسی متفاوت یکصدا پشت میانکاله ایستادند. بسیاری اعتقاد دارند جلوگیری از ساخت پتروشیمی میانکاله در ذخیره گاه طبیعی زیست کره میانکاله می تواند شروع نگاه کلان به توسعه پایدار باشد.

برخلاف طرح های قبل که افراد سیاسی پشت طرح های توسعه ای بدون پشتوانه زیست محیطی ایستاده اند این بار در دو سوی ماجرا افراد سیاسی قرار گرفتند. یک سو نمایندگانی وجود دارند که سعی دارند با فشار های سیاسی طرحی بدون صرفه مالی و اجتماعی را به محیط زیست شنماینده منطقه تحمیل نمایند و در سوی دیگر فعالان، سیاستمداران و نظامیان وجود دارند که می دانند بدون توجه به توان اکولوژیکی نمی توان به توسعه پایدار و امنیت رسید.

افکار عمومی نمی خواهند شمالی ها و شهفرایندان شرق مازندران مثل خوزستانی ها در حسرت زندگی مهندسان پروازی به پتروشیمی میانکاله باشند. در حالی که از این صنعت سهمی به آن ها نمی رسد.

بومیانی که در نهایت توانسته اند شغل خدمات و نگهبانی را در یکی از پالایشگاه ها و نیروگاه ها به دست بیاورند.

شهفرایندان شرق مازندران و تالاب نشینان میانکاله حالا می دانند عدد 75 هزار شغلی که نماینده شهر و بعضی از سیاسیون آن را بهانه ساخت پتروشیمی میانکاله نموده اند در نهایت جامعه کارگر مهاجر را به سمت شهر های آن ها سرازیر خواهند کرد. آن ها به روزنامه ایران می گویند: ما کشاورز و دامداریم. کارگری نمی کنیم. در بدترین شرایط در حیاط خانه خودمان کشت و کار می کنیم.

آن ها تجربه بندر امیرآباد را در ذهنشان دارند. به خاطر دارند وقتی بندر در طول چند سال تکمیل شد، جمعیت کارگر مهاجر، بیکار و ساکن بهشهر و شهر های دیگر شمال شدند. بیکاری آن ها را به سمت شغل کاذب برد. شغل هایی که باعث تعارض میان جامعه میزبان و مهاجر شد. آن ها نمی خواهند با ساخت پتروشیمی میانکاله تنها اراضی مرتعی به جای مانده در شهرشان را از دست بدهند و یکبار دیگر شاهد مهاجرت بی رویه به شهرشان باشند.

مهاجرانی که پس از تکمیل پتروشیمی بیکار می شوند و برای اداره زندگی به سمت مشاغل کاذب می فرایند. پتروشیمی هم محل مهندسان پروازی می گردد که از شهر های دیگر می آیند و در ساختمان لوکس اقامت می گزینند. در نهایت هم محلی ها می مانند با جامعه مهاجر تازه و آلودگی های صنعتی که شرایط میانکاله و آشوراده را بدتر از قبل می نماید. فعالان محیط زیست در مازندران دارند همان گام پیشرو را برمی دارند که بوشهری ها 5 سال پیش برای جلوگیری از ساخت پتروشیمی دشتستان برداشتند.

مردم بخش آب پخش بوشهر با اعتراضی نمادین، پرتعداد و آرام، مانع از کلنگ زنی پتروشیمی به وسیله وزیر وقت صنعت، معدن و تجارت با حضور استاندار و مسئولان محلی شدند. حالا باید پرسید آیا دوران پیشبرد برنامه توسعه ای با پشت پرده مالی و سیاسی، اما به نام مردم به سرانجام رسیده است؟ این طرح باید به سرانجام برسد. نه محیط زیست کشور توان اکولوژیکی توسعه غیر همسو با طبیعت را دارد و نه مردم دیگر فریب شعار های فریبنده را می خورند.