تفال به حافظ 6 آذر 1400؛ ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من - مجله صادق ویلا

چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من

ور بگویم دل بگردان رو بگرداند ز من

روی رنگین را به هر کس می کند همچو گل

ور بگویم بازپوشان بازپوشاند ز من

چشم خود را گفتم آخر یک نظر سیرش ببین

گفت می خواهی مگر تا جوی خون راند ز من

او به خونم تشنه و من بر لبش تا، چون گردد

کام بستانم از او یا داد بستاند ز من

گر چو فرهادم به تلخی جان برآید باک نیست

بس حکایت های شیرین باز می ماند ز من

گر چو شمعش پیش میرم بر غمم خندان گردد

ور برنجم خاطر نازک برنجاند ز من

دوستان جان داده ام بهر دهانش نگاه کنید

کو به چیزی مختصر، چون باز می ماند ز من

صبر کن حافظ که گر زین دست باشد درس غم

توضیح لغت: روی نگین: چهره نگارین زیبا /چیزی مختصر: چیزی اندک به استعاره مراد دهان تنگ یار

تفسیر عرفانی: چون خاک درگاهش گردم، از من دور می گردد و اگر بگویم از ظلم و ستم نمودن به من روی گردان، روی از من می تابد. مقصود او از این شعر این است که دوستداران یار به یک اشاره دوست در مقابلش جان می دهند تا به وصالش نایل گردند، حال آنکه دوست وصال را به سرعت محققشان نمی سازد و پس از مدت مدیدی، لقایش را نصیب حال آنان می سازد تا در یک آن، همه عاشقان درگاهش به لقای او راه یابند.

تعبیر غزل: تکیه کردن بر کار های جهان و داشتن آرزو های دور و دراز کاری عبث و بی فایده است. پس بهتر است که خاطر خود را از این افکار پاک کنی و به جهان و هر چه در آن است، دلبستگی پیدا نکنی؛ چراکه دل بستن به یک چیز ناپایدار و سست در شأن و منزلت انسان واقعی نیست.